Wilsona Ogrodzenia opowiada historię Maxonów, afroamerykańskiej rodziny mieszkającej w Pittsburghu w latach 50., i w równym stopniu wprawia publiczność w łzy i śmiech.
Zespół za Ogrodzenia naprawdę podjął się imponującego i monumentalnego zadania. W przeszłości grali ją jedni z najbardziej przerażająco utalentowanych aktorów, jakich mamy: Viola Davis, Denzel Washington, Lenny Henry, James Earl Jones. Co więcej, jest to dopiero druga sztuka Cambridge z całkowicie czarną obsadą, po zeszłorocznej Makbet , który również wyreżyserowała Saskia Ross. To nieuchronnie wywiera presję na produkcję, ponieważ tworzy niezbędną przestrzeń dla czarnoskórych na scenie teatralnej, która jest duszno biała. Pytanie brzmiało, czy obsada może to zrobić z takim ciężarem na ramionach.
Sztuka obraca się wokół Troya Maxona, postaci mocno posiniaczonej przez swoje wychowanie, pobyt w więzieniu i sportowe marzenia zmiażdżone w środowisku zdominowanym przez białych. Pogrążony w rutynie, pogrążony w butelkowanym gniewie, jaki niesie ciężar historii i męskości, a także oczekiwania niesione przez rodzinę, ojcostwo i miłość. Jego rodzina stąpa po skorupkach jajek wokół jego przerośniętej i zaplątanej postaci, wywołując napięcia, które przypływają i odpływają, i utrzymują publiczność w napięciu.
Źródło: Jay Parekh
Wybitnym aktorem w tej produkcji był rzeczywiście Piotr Adefioye , grając w Troya. Wysuwając się z piersiówki, cały był jak kurze łapki, twarda skóra, postrzępione koronki i szorstkie dłonie, przesycone słodyczą, która może wyrosnąć tylko z pęknięć w chodniku. Adefioye doskonale oddaje złożoność tej postaci, zmiażdżonej między pragnieniem życia chwilą, a tęsknotą za lepszym życiem, lądującym gdzieś pomiędzy i mierzącym swoje życie każdą wypłatą. Jego potężny bohater kruszy się scena po scenie, w taki sam sposób, w jaki twoi rodzice powoli przemieniają się z filarów mądrości w zwykłych śmiertelników ze szczelinami i fałszywymi uśmiechami, gdy dorośniesz.
Źródło: Jay Parekh
Jednak jego boleśnie niespełniony potencjał przeciwstawiają jego dwaj pełni nadziei synowie. Choć czasami raczej drewniane, działanie Amin Abdelhamid oraz Christopher Deane głównie uchwycił te przebłyski żywotności.
Wiele z tego można powiedzieć o Maya Bailey-Braendgaard ; w poszczególnych momentach wysokiego napięcia publiczność była w pełni zniewolona i nie było różnicy między aktorką a jej postacią.
Jednak często wydawało się, że ona i wielu aktorów w sztuce byli zbyt skrępowani, zbyt świadomi publiczności i presji tej doniosłej sztuki, myśląc o dokładnym brzmieniu swoich kwestii, a nie o emocjach sceny . Te nerwy również sprawiały, że kulminacje były raczej nierealne, nie do końca wciągające publiczność. To powiedziawszy, może to być po prostu efekt premiery.
Źródło: Jay Parekh
Szczególnie imponujący wyczyn reżysera Saskia Ross była jej kreacją zarówno ciemności, jak i światła w sztuce. W jednej chwili publiczność wybucha śmiechem z powodu ujmującej postaci Gabe'a ( Roslynn Ampomah ), następny powrót do pielęgnowania wzdętego brzucha i następny na krawędzi naszych miejsc, oczarowany słodko-gorzkiej czułości wspólnej piosenki Cory'ego i Raynella.
Innym gwiezdnym aspektem spektaklu było użycie symbolicznego i tytułowego ogrodzenia jako fizycznej czwartej ściany, która zarówno uwięziła napięcie, jak i sprawiła, że publiczność wydawała się podglądaczami zerkającymi na ten kawałek prawdziwego świata.
Podsumowując, ta sztuka jest warta obejrzenia. Odgrywa tak ważną rolę w obecnym ruchu na rzecz uczynienia teatru w Cambridge nie tylko tolerancyjnym dla czarnych aktorów, ale także dla czarnych historii, które prowadzi inspirujący Ross. Jednak jego znaczenie nie jest tylko zakorzenione w jego polityce; to gra pełna potencjału, która będzie realizowana tylko z większą pewnością i wsparciem.
Ogrodzenia są otwarte o 19:00 w sali zabaw Corpus, do soboty 11 listopada.
4/5 gwiazdek
